દલિત દધીચિ

લો, મારી પૂંછડિયે પેટાવો આગ;

તમને આ સવર્ણ પુરી સળગાવી આપું.

મારા ગંડસ્થળમાં ભરો દારૂ;

તમને  બધું બેફામ રંજાડી આપું.

મારાં હાડકાંનો ભૂકો કરી ભેળો કરો ફોસ્ફરસ

ને છાંટો ગુલાલની જેમ એમના શ્વેત ચહેરાઓ પર

કે તાણો ત્રિપુંડ એમના કપાળે,

મારા શબ્દે શબ્દને નિચોવી

કાઢો લીલા કાચ ઝેરના કટોરા

ને અભડાવી દો ગંગાજળની ઝારી.

હવે મારી કલમના કકડે કકડા કરી કાઢો-

એ ભેરુભંગ સારસીની જેમ સતત આક્રંદ કર્યા કરે છે.

લો મારા વ્હાલા ભાંડુઓ, મારું સઘળું સ્વાર્પણ:

મારા અસ્થિમાંથી જ બનાવો વજર કે બનાવો કવચ.

હું જાતનો ચમાર,

જીવતેજીવત બીજું તો શું કરી શકું?

તમે કહો તી બે-ચાર ધોળીયાનાં ઉકેલી કાઢું ચામડાં,

બે-ચારનાં ફોડી કાઢું પેટ

કે ચઢિયાતું મીઠું નાખી હાંલ્લીમાં બાફી આપું એકાદનું કાળજું.

મારાથી નથી જીરવાતાં

આ રુધિર,

આ રુદન,

આ ચીસો,

આ ભડકા.