અભણ હોત તો સારું

વિજ્ઞાન ભણતાં ભણતાં

ન્યૂટનનું સફરજન પડતું જોઈ

મને પહેલો વિચાર એણે ખાવાનો આવ્યો હતો.

સમૂહ્જીવનનો પથ શીખવા જતાં

હરીજન આશ્રમ રોડ પરનાં કાચઘરો જોઈમને પહેલો વિચાર

એમની ઉપર પથરો ફેંકવાનો આવ્યો હતો.

રિસેસમાં લાગેલી તરસને દબાવતાં

પાદરે માંડેલી પરબની ગોળીને જોઈ

મને પહેલો વિચાર

કૂતરાની જેમ એક પગ ઊંચો કરી

એમાં મૂતરવાનો આવ્યો હતો.

શિયાળ ફરતું ફરતું શહેરમાં આવી ચઢ્યું-

અકસ્માતે રંગરેજના કુંડામાં પડી ગયું-

રંગીન થતાં રંગમાં આવી ગયું-

જંગલમાં જઈ રજા તરીકે રોફ કરવા લાગ્યું-

પકડાઈ જતાં પાઠ  શીખ્યું-

-એવા મુદ્દા પરથી એક કરતાં વધારે અર્થ નીકળે,

એવી વાર્તા લખવા કરતાં

મને છેલ્લો વિચાર અભણ રહેવાનો આવ્યો હતો.

ભણીને અપમાનની સભાનતાને પામવી અને 

નિષ્ક્રિયતાને પોષવી- એના કરતાં તો

અભણ રહીને અન્યાયીને માથે આડી તો મારત,

કે મહુડી ઢીંચીને અપમાન તો ગળી ગયો હોત!