(પ્રસ્તાવના)
હું ને મારી પીંજારણ રાબિયા
કામઠી ની દોરની જેમ ધરૂજતાં ધરૂજતાં
એ મોટા માણસોનાં મહોલ્લામાંથી પસાર થતાં હતાં
ને ચોગરદમથી સૌ અમને ઘેરી વળ્યાં.
અમારી કાકલૂદીઓ ને
કિકિયારીઓ વચ્ચે
અમારા ગાંસડાના રૂ ગાભા સાથે
અમને દીવાસળી ચાંપી દીધી.
હું ને મારો ભેરુ અબ્દુલ
ગામડેથી શહેરના મોટા દવાખાને
અમારા ભાંડું ની ખબર કાઢવા આવ્યા હતા.
ખાટલો મળતો ન હતો,
કોઈ મારગ બતાવતું ન હતું,
અમે ગાભરા ગાભરા આમતેમ ડાફોળીયે ચઢયા હતા.
ને અમારી પૂંઠે પડેલાઓએ દેકારો કર્યો:
આ લોકો ખૂન કરવા આવ્યા છે!
ને અમે ગભરાટમાં ભાગંભાગ કરવા લાગ્યા.
ત્યાં ટોળાએ અમને ટીંગાટોળી કરી
ઊંચકીને ત્રીજા માળથી ભોંય પર પટકી દીધા.
અમારું પ્રાણપંખેરું ઊડી જાય તે પહેલાં તો
ભોંય રાહ જોતા એમના ભાઈબંધોએ
અમારાં ભાંગી ગયેલાં હાડકાં પર
કેરોસીન છાંટી દીવાસળી ચાંપી દીધી...
હું ને મારું કુટુંબ -ગની, લતીફ,રઝિયા અને ફાતમા
મેઘાણીનાગરના અમારા ઘરમાં
થરથરતાં-કાંપતાં લપાયાં હતાં
ને ટોળાં અમને ફરી વલ્યાં.
માળે માળે માલસામાનને આગ લાગી.
અમે અલ્લાતાલાને બંદગી કરતાં હતાં
ને બંધ ઘરમાં આગ ઘૂમી વળી.
ને અમે ભડથું થઈ ગયાં...
(કવિતા)
ધર્મભ્રષ્ટ કરવાની જેહાદમાં
દફન ને બદલે અગ્નિદાહ દીધો એ ધર્મઝનૂની ટોળાઓએ.
ને અમને જન્નતને બદલે અહીં આ સ્વર્ગ મળ્યું.
રાજા તો એનો એ જ છે:
કેવળ અલ્લાહ ને બદલે ઇશ્વર નામે ઓળખાય છે અહીં.
એટલે રંજ હવે વટાળનો નહિ, પુનર્જન્મનો છે!
વળી કોઈ વિધર્મી ટોળાની બર્બર તબાહીના ઇન્તજારમાં
અવતરવાનું.
પછી કબરમાં,
પછી ચિતા પર,
પછી દફન, પછી દહન,
ને એમ ધર્મચક્રના ખપ્પરમાં ખપ્યા કરવાનું!
No comments:
Post a Comment