બાપડા કાળિયાને શી ખબર
કે આપણાથી શૂરાતન ના થાય?
ગાયના ગૂડા ખાઈને વકરેલો
એ તો હાઉ...હાઉ...હાઉ કરતો
વીજળીવેગે દોડી
દીપડાની જેમ તૂટી પડ્યો.
એણે તો બસ ગળચી પકડી રહેંસી કાઢ્યો મોતિયાને-
એનો દૂધનો કટોરો ઢોળાયો ચોકમાં,
એનાં ગલપટ્ટાનાં મોતી વેરાણાધૂળમાં.
એની લહ...લહ...નીકળી ગઈ વેંત લાંબી જીભ.
મોઢામાંથી ફીણના પરપોટા ફૂલવા લાગ્યા
ને ફૂટવા લાગ્યા.
ગામ આખ્ખું વળ્યું ટોળે:
‘ઢેડાનો કોહ્ય્લો કાળિયો ...
બાપડા મોતિયાને ફાડી ખાધો.
હેંડો બધાં-
હાળા આ તો ફાટી ગ્યા કૂતરાંય આ તો!’
ને કાળિયાની પૂંઠે પડ્યાં
કણબાં ને કોળા ને ભા ને બાપુ.
ભાલા ને બરછી ને દાંતી ને ડાંગ,
ને થયું દળકટક ને ધીંગાણું !
પણ કાળિયો તો જાણે કાળ ,
એ તો ધોડ્યો જાય ઊભી કોતરે ...
પૂંઠે કંઈ કેટલાંય ગોટમણા ખાય
ને ચાટે ધૂળ.
પણ કાળિયો તો કાળિયારની જેમ
બસ ધોડ્યે જાય, ધોડ્યે જાય...
કહેવતમાં કીધું છે કે ભાંગી ધા ઢેઢવાડે જાય-
ધીંગાણું તો થાકીને ફર્યું પાછું
ને વિફર્યું વાસમાં.
નળિયા પર પડે ધબધબ લાકડીઓ.
ઝૂડી લેંબડી ને ઝૂડી પેંપળી.
ઝૂડી શીકોતરીની દેરી ને ફોડી પૂર્વજિયાંની માટલી,
ઝૂડી મેઠલી ને ઝૂડી માંનડી,
ઝૂડ્યો ધૂળિયો ને ઝૂડ્યો પરમો.
ખમા! બાપા ખમા!
કાળિયો તો જનાવર
પણ તમે તો મનખાદેવ,
બાપડા કાળિયાને શી ખબર
કે અમારાથી શૂરાતન ના થાય?
No comments:
Post a Comment